Carina

Maximilian over zijn mama

Ik heb net de foto’s van de laatste fotoshoot in de winter bekeken. Die van onze wandeling door Fiss, door de sneeuw. Ze staan verspreid over de hele website. Ze maken me erg trots op ons gezin. Trots op jou ook, mama. En ze laten met zoveel kracht zien hoe
hecht we allemaal zijn. Ik hou van de foto’s van ons tweeën. Onaangedaan, oprecht. Gewoon prachtig samen.

Hoeveel pagina’s heeft een website eigenlijk? Waarschijnlijk de stomste vraag die ik mezelf ooit heb gesteld. Maar ik zat te denken dat ik een heel groot boek zou kunnen vullen als ik moest schrijven over de eigenschappen van mijn moeder, haar karakter en haar verhaal. Ik zou het kunnen. Zou moeten. De wijde wereld van het web is oneindig. Ik zal proberen de brieven in toom te houden. Wat moet ik echt schrijven over mijn eigen vlees en bloed? Zijn de eigenschappen “gelukkigste moeder ter wereld met vier kinderen, liefhebbende gastvrouw van een chique hotel, organisatietalent, spreekbuis, verzorger, metgezel” genoeg? Moet het ook zijn “open oor voor iedereen, altijd en overal”? Of “een persoon die veel meer geeft dan ze neemt”? “Sterke persoonlijkheid die zoveel liefde geeft, maar soms zwak en kwetsbaar is”? We hadden eigenlijk met z’n vijven afgesproken om hier niet te emotioneel te worden, want iedereen kan meelezen. Aan de andere kant hebben we onszelf beloofd dat we zouden schrijven wat we denken en voelen. En we zijn niet bang om onze gedachten en gevoelens voor elkaar hardop te uiten. Want wij zijn de Winkler familie die voor elkaar klaar staat. Trots en blij om samen door het leven te gaan.