Schwarzer See und großer Mutzkopf
Wandeling langs het meerNauders-Reschenpass
Vertrekpunt: bergstation Mutzkopflift 1.812 m
Hoogste punt: Großer Mutzkopf 1.987 m
Routebeschrijving
Reis met de auto van Fiss naar Nauders. Neem de Mutzkopf stoeltjeslift naar de Kleiner Mutzkopf (1812 m). Vanaf het bergstation leidt route nr. 9 licht bergafwaarts door het bos naar het Zwarte Meer. Volg verder route nr. 6a naar het Groene Meer. Het natuurlijk beschermde bergmeer is relatief warm en is ideaal om in de zomer in te zwemmen. Als je verder gaat in zuidoostelijke richting, brengt een korte, steile klim je naar de Großmutzwiesen en de afslag naar de Großmutzkopf. Vanaf hier neem je pad nr. 6 over de Partoangswiesen-weiden. Korte steile stukken en vlakke weideholtes leiden naar het hoogste punt van de Grosser Mutzkopf (1987m) met een prachtig uitzicht op de Reschensee en de Ortlergroep! Op de terugweg volg je trail nr. 7 langs de boerderijen Tiefhof en Riatschhof en via een skiroute (nr. 5a) naar de dalweiden in Nauders.
Speciale functies
De Schwarze See – een veenmeer ligt donker en mysterieus omringd door sparren- en grove dennenbossen tussen de Grosser en Kleiner Mutzkopf op meer dan 1700 meter boven zeeniveau vlakbij de grens met Zwitserland. Door zijn ongelooflijk rijke flora en fauna is het een van de natuurmonumenten van Tirol en staat het sinds 1968 onder speciale bescherming.
De Schwarze See is een natuurjuweel met een unieke charme. Het ligt in een heidegebied – hoogveen in het noorden, zwenkgrasland en veen in het zuiden – met een zeer specifieke en soortenrijke flora en fauna. Wilde eenden en kuifeenden nestelen en broeden hier. Er zijn geen vissen in het meer, omdat die niet zouden kunnen overleven in het zuurstofarme water. In plaats daarvan zijn er kikkers, padden, libellen en vele andere zeldzame insecten te vinden.
De hoogste waterlelies in Oostenrijk
Langs de oever zijn verschillende moerasplanten, grassen, alpenrozen, bosbessen en veenbessen te vinden. Bijzonder opvallend zijn de vele waterlelies, die op deze hoogte in een unieke dichtheid gedijen en het meer in een bloemenzee veranderen. De omliggende heidegebieden zijn ook van groot belang voor wetenschappers in termen van vegetatiegeschiedenis. Organisch materiaal is goed bewaard gebleven in de veengrond, zodat monsters die ervan zijn genomen informatie geven over de plantengroei sinds de laatste ijstijd, zo’n 10.000 jaar geleden.
In de loop van de geschiedenis heeft de mens al een paar wonden toegebracht aan dit natuurlijke juweel. In de 19e eeuw werd er turf gestoken voor verwarming en werd er water uit het meer via irrigatiekanalen omgeleid naar de landbouwweiden bij Nauders. In de jaren 1960 waren er plannen om van het meer een zwemplas te maken, waarvoor al een niet-zwemmersbad was uitgebaggerd. De metersdiepe drassige grond maakte gelukkig een einde aan dit project en de natuur heeft zich al lang hersteld.
